Bez zmian, jak dotąd - bo co to można wiedzieć, kiedy sytuacja jest, jak to się powiada - dynamiczna. Jak skończę pisać - wszystko może wyglądać inaczej. Niektórzy odnoszą to, co się teraz na Wiejskiej dzieje do liberum veto i zrywania sejmów. Mnie się to raczej kojarzy z taką okolicznością, kiedy rozkapryszony i rozwrzeszczany bachor rozlewa kaszkę, rozrzuca klocki i wali kupę w majtki bez ostrzeżenia - a do tego okłada otoczenie grzechotką po głowach; wszyscy biegają, jak wokół zgniłego jajka - zająć się normalnym działaniem nie można bez uspokojenia tego ośrodka nieładu. Owszem, byłby sposób - bo pamiętamy receptę zapisaną w starym wierszyku: - "Różdżką Duch Święty dzieci bić radzi...". Ale choć po prawdzie tak by należało i ręka nawet świerzbi - nie ma jak, bo - wiadomo. Wygląda więc na to, że wystarczy okazać odpowiednią bezczelność i bezwzględność - a do tego brak odpowiedzialności za to, co się wyprawia - żeby poniekąd wziąć górę nad tymi, co to chcieliby normalnie i układnie. Tej różdżki w odniesieniu do sejmowego zamieszania nie trzeba brać dosłownie - to jasne; chodzi raczej o to, co Marszałkowi wolno dla zaprowadzenia ładu. Można chyba wyobrazić sobie uwolnienie mównicy poprzez np. dyslokowanie poseł Muchy przez Straż Marszałkowską na tyle delikatnie, żeby skrzydełek nie pognieść. Bo jeśli nie to, to co innego dałoby się zrobić? Sytuacja w Sejmie nie tyle przypomina zrywanie, co takie obrady - a było ich trochę - które wskutek przeciągania, jałowych sporów proceduralnych i zajmowania się, za przeproszeniem, duperelami kończyły się niczym i bractwo się rozjeżdżało, choć pohaniec albo Moskal byli w granicach. Rozczulająco wyglądają osobniki w rodzaju Schetyny, Petru czy Neumanna twierdzące, że szukają wyjścia z sytuacji; piroman wzniecił pożar i udaje strażaka. Szukają wyjścia? - wiadomo przecież, że jeśli go nie widać - wychodzi się przez wejście; wystarczy zrobić w tył zwrot. Zrobienie tego zwrotu pozwoliłoby przecież na roztrząsanie spornych kwestii w ramach stosownych procedur sejmowych. Dlaczego żądać teraz podejmowania przez ograniczone czy nieformalne gremia (np. spotkanie liderów) decyzji, które mogłyby być przegłosowywane po złożeniu odpowiednich wniosków? Na głosowaniu przecież polega istota funkcjonowania Sejmu - a żeby było ono po czyjejś myśli, wystarczy - co dla posłów PO do niedawna było oczywiste - wygrać wybory. Teraz tego przekonania najwyraźniej się już nie trzymają. Natomiast Ryszard Petru najwidoczniej trzyma się przeświadczenia, że wolno mu więcej, niż dotąd ktokolwiek mógłby przypuszczać; on, mianowicie, godzi się na przerwanie protestu, o ile Prezydent prześle ustawę budżetową do TK. Strasznie ostatnimi czasy lider Nowoczesnej zrobił się zdecydowany: czy w Portugalii zaszło coś, co tak podbudowało mu ego? Oczyma wyobraźni już widzę, jak Prezydent nastawia uszu, aby - broń Boże - nie przegapić, co też mu wyżej wymieniony doradzi, a może i poleci.
Próbuję też sobie wyobrazić, co teraz może myśleć i planować Grześ, któremu piasku w worku zostało już niewiele - i to mi się jawi jako coś tak wyrafinowanego, że daje się wyrazić tylko w mowie wiązanej:
Jeśli z sali wyjdę - to przyznajcie sami:
to, com dotąd zdziałał, pójdzie teraz na nic.
Gotów-em więc siedzieć - niech przeminą lata!
protestując aż ad mortem defecatam.
Komentarze